ΙΜΒΡΑΣΙΑ

Δώδεκα Δευτέρου του Δωδεκα

11/02/2012

"Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου, Αθήνα.

Χιλιάδες διαδηλωτών έχουν περικυκλώσει το Κοινοβούλιο, καθώς οι αντιπρόσωποι του λαού ψηφίζουν τα νέα μέτρα που θα έχουν τραγικές συνέπειες στην καθημερινότητα των πολιτών, σε κάθε επίπεδο της πολιτικής, κοινωνικής αλλά και οικονομικής ζωής, σβήνοντας κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Τα οργανωμένα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων, καθώς και τα συνδικάτα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ παραμένουν έξω από τη Βουλή καλώντας τους πολιτικούς να απορρίψουν τη νέα δανειακή σύμβαση. 

Το μέλλον της χώρας όμως κρίνεται για μια ακόμη φορά από την υπεύθυνη στάση των τριών κομμάτων εξουσίας που έχουν χρέος απέναντι στο έθνος την αποφυγή της χρεοκοπίας. 

Χθες, οι δύο πολιτικοί αρχηγοί κάλεσαν τους βουλευτές να ψηφίσουν τα μέτρα προβάλλοντας μάλιστα επιτακτικά την ανάγκη κομματικής πειθαρχίας, λέγοντας πως το διακύβευμα είναι «πολύ σκληρά μέτρα ή πολύ πιο σκληρά μέτρα».

Τελικά, τα μέτρα ψηφίζονται και οι πολίτες εγκαταλείπουν τους δρόμους με σκυμμένο το κεφάλι, απογοητευμένοι για το ότι για μια ακόμη φορά δεν εισακούστηκαν οι διαμαρτυρίες τους, ενδοβάλλοντας μία υπόκωφη, ολοκληρωτική και απροσδιόριστη αίσθηση αποτυχίας και ηττοπάθειας. Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, ευτυχώς, μεταφέρεται για τον επόμενο μήνα." Eίναι, λέτε, η μόνη εκδοχή της αυριανής ημέρας;

Είναι τάχα η «μοίρα» των κοινωνικών κινητοποιήσεων η αποτυχία; Eίναι άραγε «άδικος κόπος» οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι «αντιδράσεις» 

; Αποδεχόμενοι την παραπάνω εικόνα ως τη μόνη δυνατή, ταυτόχρονα συμμετέχουμε σ' ένα κόσμο επαναλαμβανόμενου θεάματος, το οποίο εντέχνως έχουν καλλιεργήσει όλοι οι συμμετέχοντες στον τεχνητό μονόδρομο της καταπίεσης και το οποίο τελικά οδηγεί στην ατομική και συλλογική λήθη. Επαγγελματίες και κομματικοί συνδικαλιστές, αστυνομία και ΜΜΕ, με τη δική μας παθητική συνενοχή κατέστησαν τις κινητοποιήσεις από φετίχ έως θέαμα, και από πανηγυράκι έως άσκοπη βόλτα κάποιων «επαναστατών χωρίς αιτία».

 Σήμερα, την ύστατη ώρα της κοινωνικής αντοχής και ανοχής, μπορούμε να διασπάσουμε το σύννεφο του θεάματος, να βγούμε από τον λήθαργο παίρνοντας (ατομικά και συλλογικά) τις πρωτοβουλίες αυτές που θα αναδείξουν τις κινητοποιήσεις ως δημιουργούς και όχι ως απλά αρνητές. Αύριο, στην πλατεία Συντάγματος και στους δρόμους όλης της χώρας ας κινηθούμε επαναστατικά ενάντια σε ό,τι προετοιμάζουν για εμάς, δημιουργώντας παράλληλα τις δομές της κοινωνικής δημιουργίας. Πραγματοποιώντας μαζικές λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες είναι εφικτές ακόμη και χωρίς την υλική υποδομή.

Μπορούμε και οφείλουμε να πάρουμε εμείς αποφάσεις για όσα αφορούν εμάς, ξεκινώντας τον πραγματικό κοινωνικό διάλογο, ο οποίος έχει αφεθεί στα χέρια ιδιωτικών εταιριών δημοσκοπήσεων και μίντια. Ας αποβάλλουμε προκαταλήψεις και στερεότυπα, ας εγκαταλείψουμε μια για πάντα κάθε εγωιστική ματαιόδοξη στάση, τώρα, πριν καταντήσουμε τελικά ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης απογοητευμένων και εξαθλιωμένων σκλάβων

. Ας νικήσουμε το φόβο της σύγκρουσης, συνειδητοποιώντας πως όταν αυτή είναι στοχευμένη αποτελεί όπλο και όχι διασπαστικό μηχανισμό.

Πιστεύει κανείς πως δεν μπορούμε να παράγουμε τα αναγκαία;

Πιστεύει κανείς πως έχουμε ανάγκη τους φωτισμένους επιδοτούμενους καλλιτέχνες ώστε να παράγουμε πολιτισμό;

Πιστεύει κάποιος ότι έχουμε ανάγκη από επαγγελματίες πολιτικούς ώστε να πάρουμε αποφάσεις ή να διορίσουμε τους εκτελεστές των αποφάσεων;

Δεχόμαστε πως η ανάπτυξη σημαίνει αποκλειστικά οικονομική ανάπτυξη; Ελπίζουμε στο μέλλον αυτής της Ευρώπης, αυτού του κόσμου;

Δεν προτείνουμε σε καμία περίπτωση την παγκόσμια απομόνωση, την δυνατότητα ύπαρξης ενός απομονωμένου από τη διεθνή κοινότητα «κράτους».

Γι' αυτό και καλούμε σε μια (τουλάχιστον) πανευρωπαϊκή ανάπτυξη παράλληλων κοινωνικών κινημάτων με βασικό πρόταγμα την ατομική και συλλογική αυτονομία.

Όλα τα παραπάνω, δεν θα πραγματοποιηθούν από κάποιους, δεν θα τα δημιουργήσει ο εκείνος ή ένας άλλος, αλλά εγώ, εσύ, εμείς, εσείς, όλοι μαζί.

Διαφωνόντας αλλά συνδιαμορφώνοντας, ας πλημμυρίσουμε τις πλατείες όλης της χώρας συναίσθημα, τη μόνη λογική κατευθυντήρια δύναμη δράσης.

Χωρίς αφορισμούς, προκαταβολικές απορρίψεις και κρίσεις με βασικό γνώμονα την απαλλαγή από ετερόνομους θεσμούς, ας είμαστε όλοι στο Σύνταγμα, μια αγκαλιά που σηκώνει τη γροθιά!

Ή τώρα κοινωνική επανάσταση ή για καιρό ακόμη κοινωνική εξαθλίωση!

Μπορούμε να μην πια είμαστε ισοβίτες σε μια δοτή, παράλογη και αδιέξοδη πραγματικότητα. Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-9XG...