Είναι άδικη η ζωή... ή φταίει το τρένο?
Υπαρχουν φορες που σκεφτομαι ποσο αδικη ειναι η ζωη. Ειμαστε νεοι και τα δινουμε ολα. Χωρις καμια σκεψη, χωρις ειδικα δευτερη σκεψη, χωρις υποψιες. Μονη πυξιδα ειναι το παρον και η χαρα μας. Γνωριζουμε ανθρωπους και δειχνουμε τον πραγματικο μας εαυτο. Απλα, ειμαστε εμεις. Τοσο απλα. Και κανουμε πραγματα για τον αλλον απιστευτα. Μεταμορφωνομαστε σε μικρους θεους. Ρισκαρουμε, παιζουμε με την φωτια και δεν μας νοιαζει τιποτα. Ειμαστε αγνοι και καθαροι, τοσο, ώστε η σκεψη όπως γεννιεται, ετσι εφαρμοζεται. Κραταμε τον κοσμο στα χερια μας -ετσι νομιζουμε τουλαχιστον- και τον χαριζουμε στον αλλον.
Ανοιγουμε τον εαυτο μας. Ειμαστε ξεκαθαροι, οχι απο χαρακτηρα, αλλα απο την ενταση που νιωθουμε, καθως βιωνουμε τοσο πρωτογνωρα συναισθηματα. Απλα με μια λεξη τα δινουμε ολα. Αν ειναι να πετυχει, θα πετυχει σιγουρα. Κανενα μυστικο, ολα εξω, φανερα. Εσυ και ο αλλος.
Και ερχονται οι σφαλιαρες. Παντου και απο παντου. Μαθαινεις να κρυβεσαι, βαζεις τα χερια μπροστα, ασπιδα, να γλυτωσεις μερικες. Πετυχαινει το κολπο. Καποιες ερχονται ξωφαλτσες, σκυβεις λιγο, αποφευγεις μερικες. Τα χερια-ασπιδα δουλευουν σαν μηχανη, καλα. Αποκρουουν παρα πολλες. Μαζι με την αποφυγη της σφαλιαρας ερχεται αγκαλια και η εμπειρια. Μεγαλο προσον.
Σκυβεις πριν ακομα ξεκινησει η σφαλιαρα. Την περιμενεις εσυ στην γωνια πλεον. Αντανακλαστικα σηκωνεις το χερι, σκυβεις και αποφευγεις. Ειναι τοσο ομορφα. Το μυαλο σου ειναι πια ξυραφι. Η κριση σου γιγαντωνεται. Εισαι παντα ενα βημα μπροστα. Περιμενεις πιο πισω. Και αν ερθει σφαλιαρα, ουτε που σε αγγιζει πλεον. Δεν σε φτανει.
Τροπος ζωης, σου εγινε η αποφυγη. Ουτε που το σκεφτεσαι πια. Ριζωσε στο βαθος του συνειδητου. Εισαι θεος. Κανεις δεν σε φτανει. Και ειναι τοσο ομορφα. Οσο περνα ο χρονος γινετε πιο γλυκο. Αθανατος. Τρανσφορμερ. Ο Turbo "X". Αλλα το συνηθισες. Και στεκεσαι πολυ μακρια. Τοσο που δεν εισαι καν μεσα στο κολπο. Εισαι εσυ και εσυ. Ο αλλος βηματα πιο περα. Χιλιομετρα τον διωχνεις. Αφου ειναι ομορφα στο μυαλο σου.
Και εδω ερχεται η αρχη. Ποσο αδικη ειναι η ζωη. Απεναντι, μακρια σου, ειναι ο αλλος. Αυτος που πρεπει να ειναι. Που ειναι οπως ειχες ονειρευτει να ειναι. Αλλα οι σφαλιαρες, εχτισαν την αποσταση. Ουτε βημα πιο κοντα. Μουλαρωμα. Χεζεσαι πανω σου, να κανεις ενα μετρο προς αυτον. Στο βαθος της ψυχης σου ξερεις ποσο αδικο ειναι. Και αδικεισαι και εσυ μαζι με τον αλλον. Θα ηθελες να ειναι αλλιως. Δεν ειναι ομως. Και χανετε και οι δυο. Γιατι και ο αλλος, ειναι στις απεκρουσεις καλος. Αν ειχατε βρεθει πριν χρονια, ολα θα ηταν διαφορετικα. Χωρις αναστολες, χωρις φοβους. θα επαιρνε ο καθενας αγκαλια τον κοσμο και θα τον χαριζε στον αλλον. 
Και βουτας μεσα στην ψυχη σου και κανεις ταξιδια. Και βρισκεις τα παντα. Οσα εχασες, οσα θα ηθελες να εχεις. Ξερεις πως δεν τα εχασες, απλα τα εθαψες. Τα εκρυψες, για να τα βγαλεις οταν ερθει η στιγμη. Αλλα για βγαλτα τωρα!
Πως να γινεις αγνος, καθαρος ξανα. Και μεχρι να τα βγαλεις, το τρενο ξεκινησε. Και ειτε εμεινες στον σταθμο, ειτε εισαι εσυ το τρενο, το ιδιο και το αυτο ειναι. Αν εμεινες, θα παρεις το επομενο, ακομα και καποιο πολυ μακρινο που θα φτασει οταν εισαι ετοιμος. Εξαλλου η γραμμη ειναι μια. Στο ιδιο προορισμο θα πας οποιο και αν παρεις. Αρκει να παρεις το σωστο. Χωρις μετεπιβιβαση και ανταποκρισεις. Αυτο που φτανει στο τελος.
Αν εισαι το τρενο κινδυνευεις να την πατησεις. Ισως καποιος μπει σε επομενο σταθμο. Και ισως να ταξιδεψετε μακρια μαζι μεχρι το τερμα. Μπορει να μην μπει και κανενας. Η να μπει και να κατεβει. Μπορει να αλλαξουν και επιβατες. Μπες βγες, καποιος θα παει στο τερμα, το κερατο μου. Αλλα αν φτασεις και τερματισεις, μουντζουρης, κατσουφης, και μονος? Τοτε χαιρεται!
Επιμυθιο. Καλυτερα να κανεις τον επιβατη. Στην χειροτερη περιπτωση να μεινεις για παντα στο σταθμο. Ε! Οπως και αν εχει, ενας σταθμος εχει παντα ενδιαφεροντα κοσμο να περνας την ωρα σου!
ΜΕΝΕΞΕΔΙΑ
